31.3.09

„Njeri jo numër“

Dagwani Yimer është njëri prej disa mijëra të rinjve nga Afrika, që e kanë rrezikuar jetën për të mbërritur në Evropë. Në dimrin e vitit 2005, studenti i juridikut në moshën 27-vjeçare e braktisi atdheun e tij, Etiopinë.
Ai tredon se si kaloi me vështirësi nga Sudani për në Libi,ashtu si mijra të tjerë dhe këtu ra në duart të tregtarëve të njerëzve. Ai u arrestua dhe u deportua nga policia libiane, dhe u la i braktisur në shkretëtirë pa ujë. Ai lufton me gjithë forcat e tij për t´u kthyer mbrapa, tek brigjet libiane, dhe prej aty ndërmori udhëtimin e rrezikshëm me anije nëpër Mesdheun. Pas muajsh të dhimbshmëm, në verën e vitit 2006, ai mbërriti në ishullin italian Lampeduza, në jug të Siçilisë. Tani, për herë të parë,është kthyer në Lampeduza për t´ua treguar njerëzve të ishullit një film dokumentar, për eksodin e vazhdueshëm nga Afrika.
Heshtja mbizotëron në sallën e bashkisë. Publiku shikon ekranin i mahnitur. Rreth 50 Lampedusanë kanë ardhur për të parë filmin dokumentar "Si një njeri mbi tokë". Protagonistët janë migrantë të rinj, që e venë në ekran migrimin e tyre. Në shumicën e rasteve kjo zgjat me muaj, ndonjëherë madje me vite.
"Nëse nuk lufton, mbetesh një numër. Një migrant. Një zezak. Vetëm një numër. Ashtu e kam njohur unë Italinë dhe Evropën," thotë Dagwani Yimeri.
Burra dhe gra të rinj tregojnë se si ata u rrahën, u shfrytëzuan, u arrestuan, u përdhunuan dhe u braktisën në shkretëtirë. Ata paraqesin nën lotët, sesi kanë qenë të pafuqishëm ndaj arbitraritetit të autoriteteve dhe të trafikantëve të njerëzve.

Dhjetëra migrantë mbyten në brigjet e Libisë

Arkiv
Njoftimet flasin për shtim të numrit të migrantëve të nisur nga Libia
Shumë vetë mendohet se kanë vdekur pasi varka të mbushura me emigrantë u gjendën në mes të një stuhie të fortë në det të trazuar në brigjet e Libisë.
Njoftimet nga Libia thonë se një operacion i madh shpëtimi ka filluar në bregdetin pranë Tripolit.
Të paktën tre varka ndeshën vështirësi në det në 36 orët e fundit dhe një varkë është mbytur.
Informacionet flasin per më shumë se 20 trupa të gjetur, por se 250 të tjerë nuk dihet se ku janë.
Një numër emigrantësh kanë notuar drejt bregdetit dhe kanë mbijetuar.
Të gjitha varkat kishin emigrantë që po përpiqeshin të shkonin në Evropë nëpërmjet Italisë.
Vitin e kaluar, më shumë se 30 mijë emigrantë mundën të kalonin detin në varka që nuk janë ndërtuar për këto lloje udhëtimesh.
Dhjetra vetë janë mbytur.

13.3.09

Luftojmë për ekzistencën tonë...

Pa anashkaluar menyrat e ndryshme me te cilat huazohen ditë si 21 Marsi si dhe qëllimet e mundshme qe ato u shërbejnë, vetë ezistenca e nje dite të tillë na kujton që rracizmi dhe dallimet e ndryshme janë pjesë e jetës sonë të përditshme, dhe e civilizimit ‘’tonë’’. Ne emigrantët e njohim mire këtë anë të jetës, për faktin se jemi ndër viktimat kryesore të rracizmit dhe të dallimeve të tjera të kësaj natyre. Situata në Europën e ‘’lirë’’ dhe ‘’demokratike’’ sa vjen e keqësohet. Kjo duket qartë nga Konventa për Migracionin dhe Azilin politik qe u huazua nga Bashkimi Europian dhe e cila për sa i takon shteteve të tjera europiane, i jep fund politikës elastike për emigracionin,në rast se ekzistonte një e tillë në ato shtete . Për sa i përket Greqise, vështirë se mund të imagjinoj dikush politikë emigrimi më rraciste, më çnjerëzore, më shfrytëzuese, më gllabëruese sa ajo ekzistuese. Një gjë është e sigurtë veç, që kjo konventë dhe pa dyshin dhe shumë të tjera që do pasojnë dhe gjithashtu e ashtuquajtura politika e emigrimit të kontrolluar, pasi Europa ka nevojë për ne, dmth për krahë të lire pune dhe gjithashtu edhe për trashgimtarë për të siguruar vazhdimin e kulturës së kontinentit të plakur, do e perkeqësojnë situaten, dhe do ta vështirësojnë më tepër hyrjen dhe qëndrimin tone në Europë. Pa dyshim që për gjendjen qe ndodhemi ne dhe emigrantët politik dhe për të gjitha ato që kemi kaluar këtu në Greqi gjithë këto vite, përgjegjësinë e ka shteti grek, qeveritë greke dhe pjesa derrmuese e shoqerise greke. Fatkeqësisht, pothuajse të gjithë ne emigrantët e kemi pranuar pa reagime të mjaftueshme fatin që na kanë imponuar. E megjithatë ngjarjet e Dhjetorit me pjesmarrjen aktive të shumë emigrantëve treguan qartë se jemi aq shume të rrevoltuar saqë mjafton një shkëndijë për të kapërcyer frikën dhe të vërshohemi nëpër rrugë për të luftuar për jetën tone, e cila nuk i përket asnjë shteti, asnjë qeverie dhe asnjë Greqie. Dhe si të mos jemi të rrevoltuar përderisa na grabisin duke shpikur një sërë trukesh ligjore, na shfytëzojnë duke na detyruar të punojmë për një cope bukë dhe përveç të tjerave na kërcënojnë me jetën kur ne reagojmë, siç veproi Konstandina Kuneva, na keqtrajtojnë dhe na diskriminojnë, na godasin, na burgosin dhe na ekstradojnë për gjënë më të vogël dhe pa ndonjë arsye, na vrasin në kufij, në rajone policie e jo vetëm dhe na mbysin ne dete me lehtësinë me të madhe. Për të gjitha këto dhe për të gjitha padrejtësitë që na bëhen çdo ditë dhe për krimet e vazhdueshme që kryhen kundrejt nesh dhe përderisa jemi ndër viktimat kryesore, duhet më së fundi të jemi ndër të parët në reagimet dhe në luftën kundër rracizmit dhe dallimeve të të gjitha llojeve. Le ta, ngremë zërin, jo vetëm në një ditë si kjo, por çdo ditë, ashtu si të mundemi dhe me forma e mënyra nga më të ndryshme, duke protestuar kundër dallimeve dhe rracizmit.
Të gjithë së bashku emigrantë ekonomikë dhe politikë duhet të parët ti kundërvihemi situates ekzistuese pasi përpjekjat tona janë të lidhura ngushtë me mbijetesën tone. Lufta jonë është luftë për ekzistencë.